Niebieska grzebieniówka czyli Blauer Kammweg ujrzała światło dzienne w 1902 roku, dokładnie 13 kwietnia. Tego dnia w Varnsdorfie spotkali się przedstawiciele niemieckich górskich i turystycznych stowarzyszeń, działających wówczas w północnych Czechach i na południowej Łużycy, w celu zaplanowania prawie monumentalnego z punktu widzenia zakresu jednolicie oznakowanego szlaku prowadzącego przez szczyty Gór Łużyckich. W owym czasie nie mieli jeszcze pojęcia, do jakich rozmiarów szlak powiększy się i jak zostaną docenieni. Inspirację znaleźli w słynnym zestawieniu tras alpejskich w okolicach salzburgskiego uzdrowiska Zell am See, w duryńskiej ścieżce biegowej i w mniejszym zestawie szlaków na Szumawach. Pierwszy odcinek szlaku Niebieskiej grzebieniówki został zaplanowany z Jesztedu na Różową Górę. Sam impuls do zaplanowania szlaku grzbietowego zapodał J. Mohra z Rumburka, mistrz szlakowy Stowarzyszenia Górskiego dla najbardziej północnych Czech, któremu jednocześnie zlecono koordynację i nadzór nad całą akcją. Podczas spotkania uzgodniono również, iż koszty oznakowania szlaku poniosą pojedyncze stowarzyszenia na terenie swojej działalności. Cały szlak grzbietowy osiągał długość około 60 km i uzgodniono dla niego jednolite specyficzne oznakowanie, najczęściej ocynkowane tabliczki z czterozębym niebieskim grzebieniem w białym polu. Ideą całego szlaku było, iż z odstępem czasu do tego fundamentalnego odcinka zostaną podłączone kolejne oznakowane szlaki i w ten sposób powstanie niebywały kompleks szlaków służących turystom pieszym.
Przebieg szlaku został zaplanowany w taki sposób, żeby przechodził przez ważne, znaczące punkty krainy. Wyruszało się z Jesztedu w kierunku północno-zachodnim wzdłuż Grzbietu Jesztedzkiego przez Výpřež, Mały Jeszted, szczyt Lom, kaplicę św. Krzysztofa, Malý Vápenný, Zdislavský Špičák i Velký Vápenný do przełęczy Na rozkoši. Stąd szlak kontynuował do Gór Łużyckich, przez kopiec o nazwie Vysoká, Ostrý vrch do Horního Sedla, na Popovu skálu, do przełęczy pod Podkovou do Tobiášovy borovicy. Tu szlak na krótki odcinek przeniósł się na obecne tereny Niemiec, do gminy Lückendorf i z powrotem znów na czeskie tereny do pogranicznej przełęczy Kammloch. Dalej kontynuował na szczyt Hwozd, Jánské kameny, Plešivec, Krkavčí kameny, najwyższy szczyt Gór Łużyckich Luż, koło ruin zamku Tolštejn do miejsc Jedlová, Krásné pole przez szczyt Studenec do gminy Líska i Kamenice. W tych miejscach grzebieniówka opuszczała Góry Łużyckie i przechodziła na tereny obecnego OChK Labské pískovce, tu prowadziła przez gminę Všemily. Cały szlak tej części Grzebienówki kończył się w PN Czeska Szwajcaria, gdzie biegł z Dolskiego młyna aż do docelowej Góry Różowej.
Do projektu wkrótce (wrzesień 1903 roku) dołączyło Górskie stowarzyszenie dla Gór Jesztedzkich i Izerskich razem ze Stowarzyszeniem Karkonoskim proponując kontynuację szlaku w kierunku wschodnim. Z Jesztedu przez miasto Liberec wzdłuż grzbietu Hlubockiego Gór Izerskich w kierunku do Tanvaldu i po najwyższych szczytach karkonoskich aż po samą najwyższą górę Republiki Czeskiej - Śnieżkę.
W 1904 roku ze sloganem „Z Děčína až do Aše“ na czele z jednym z podstawowych stworzycieli Josefem Franzem Brechensbauerem, dołączyły stowarzyszenia Rudaw i w 1913 roku szlak został przedłużony aż do Blankensteina nad Sálou. Odcinek Rudaw został wyznaczony w 1905 roku za pomocą i wsparciem saksońskiego stowarzyszenia Rudaw. Liczyła około 290 km i prowadziła od děčínskiej Łaby przez Rudawy aż do wzgórz Smrčin koło Aše. Przez stopniowe dołączanie stowarzyszeń zaczęła się realizować idea o udostępnieniu prawie wszystkich środkowoeuropejskich grzbietów od Sarska po Śląsk.
W okresie 1 republiki, w czasie największej świętości, Niebieska grzebieniówka prowadziła od turynckiego Blankensteina nad Sálou, przez Rudawy do Czeskosaskiej Szwajcarii i dalej przez Góry Łużyckie, Grzbiet Jesztedzki i Góry Izerskie do Karkonoszy, skąd kontynuowała przez Broumovsko, Góry Orlickie i Kralický Sněžník aż na najwyższy szczyt Wysokiego Jesioniku - Pradziad. W owym czasie osiągał długości około 800 km.
